Ο ελληνικός Μάης του '68 στη Γερμανία

Ο ελληνικός Μάης του '68 στη Γερμανία

Του Νταντόν*

Αρχές του Απρίλη 1968 έγινε η απόπειρα δολοφονίας ενάντια στον ηγέτη του φοιτητικού κινήματος και της παράταξης «S.D.S.» (διάσπαση της φοιτητικής παράταξης του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος) Ρούντι Ντούσκε (ο οποίος ποτέ δεν ανένηψε ολοκληρωτικά από τη σφαίρα που του αφαίρεσαν, κοντά στον εγκέφαλο, και πέθανε τελικά πρόωρα σε νεαρή ηλικία, 39 χρονών το 1979). Σε απάντηση ξέσπασε ένα κύμα διαμαρτυριών που εξελίχθηκε σε μαζικό κίνημα, κυρίως της φοιτητικής νεολαίας . Ηδη από την πρώτη βραδιά της φασιστικής δολοφονικής απόπειρας "βγήκε το συμπέρασμα" ότι ο ηθικός αυτουργός του εγκλήματος, αυτός που παρακίνησε, προέτρεψε και όπλισε το χέρι του δολοφόνου, ήταν τα Μ.Μ.Ε. και ιδιαίτερα ο εκδότης της μαζικότερης "εφημερίδας του δρόμου", της "BILDZEITUNG", Αξελ Σπρίνγκερ. Επί δύο χρόνια η εφημερίδα των 5 εκατομμυρίων αντιτύπων και των "πηχυαίων τίτλων-καδρόνια" έγραφε υβριστικά και συκοφαντικά σχόλια και άρθρα ενάντια στους "βρομιάρηδες - μακρυμάλληδες - τεμπέληδες και αναρχοκομμουνιστές" που διαδήλωναν ενάντια στο βρώμικο ιμπεριαλιστικό πόλεμο του Βιετνάμ και στον εγκληματία και έμπορο κοκαΐνης Σάχη της Περσίας (οι μαζικές αντιιμπεριαλιστικές και αντιφασιστικές διαδηλώσεις ξεκίνησαν στη Γερμανία το 1967, με πρώτο θύμα τον φοιτητή Μπένο Ονεζοργκ στις 2 Ιουνίου 1967).

Επί μία εβδομάδα μπλοκαρίστηκαν μαζικά όλες οι έξοδοι των τυπογραφείων που τύπωναν την "οπλοφορούσα-πυροβολούσα εφημερίδα" (Revolverblatt). Η αστυνομία προσπαθούσε με κλομπ, με αντλίες νερού και "ντου" έφιππων ουλαμών να ανοίξει δρόμο για τα φορτηγά με τις φρεσκοτυπωμένες "Bild". Οδομαχίες, χαρακώματα, πετροπόλεμος. Διαδηλωτές που σκαρφάλωναν πάνω στους πυργίσκους των αντλιών για να ανεμίσουν τις κόκκινες σημαίες.

Οι διάδρομοι και οι αίθουσες των πανεπιστημίων γεμάτες συνθήματα:

"Να υπηρετούμε το Λαό" (Μάο), "Η Εξουσία βγαίνει μέσα από τις κάνες των ντουφεκιών" (Μάο), "Κάντε ένα, δύο, τρία, πολλά Βιετνάμ" (Τσε). Στους ιστούς των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, των φοιτητικών λεσχών και εστιών κυματίζουν "με επίσημο τρόπο" κόκκινες σημαίες. Σου δίνουν την αίσθηση μιας άλλης πολιτείας, μιας άλλης εποχής. Και όλα αυτά στη Γερμανία των άξιων κληρονόμων του Γ' Ράιχ, τη «Δημοκρατική» Γερμανία, που είχε στελεχώσει τα υπουργεία Δικαιοσύνης, Εξωτερικών, Οικονομίας και Αμυνας με πρώην ενεργά στελέχη του ναζιστικού κόμματος και του χιτλερικού καθεστώτος!

Στο Μόναχο δύο πολίτες έχασαν τη ζωή τους τη Δευτέρα του Καθολικού Πάσχα (ο ένας άτυχος ήταν φωτογράφος ). Η αστυνομία ισχυρίζεται ακόμα και σήμερα πως σκοτώθηκαν από πέτρες που εκσφενδόνιζαν οι διαδηλωτές…

Στις 11 Απρίλη, 200 διαδηλωτές μπουκάρουν στο Τυπογραφείο της Bild στην Barer Strasse. Φάκελοι εκσφενδονίζονται από τα αρχεία. Οι μηχανές σταματούν και στους συγκεντρωμένους εργάτες και τυπογράφους εκφωνούνται λόγοι όπου καταγγέλλεται το σύστημα του εκδότη Springer. Στους έλληνες εργάτες εκφωνείται λόγος στα ελληνικά για την ανάγκη καταπολέμησης του ανερχόμενου φασισμού στην Ευρώπη. Τις επόμενες ημέρες στα διάφορα "ντου" της αστυνομίας συλλαμβάνεται σε ένα οδόφραγμα ένας Ελληνας, που ήταν και πρόεδρος της "Νεολαίας Λαμπράκη" Μονάχου (λίγο αργότερα απεχώρησε, καταγγέλλοντας την ΕΔΑ-ΚΚΕ και τη θεωρία του "ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό" σαν μια από τις αιτίες για την επιτυχία του φασιστικού πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου). Ο συλληφθείς είναι βέβαια "ανυπότακτος" από τον ελληνικό στρατό, που δεν ήθελε να υπηρετήσει και το ελληνικό του διαβατήριο ήταν άκυρο. Δηλαδή παράνομος, χωρίς νόμιμη άδεια παραμονής στην τότε Δ. Γερμανία. Αμέσως τον έθεσαν "υπό κράτηση για απέλαση" στη φασιστική χούντα.

Τις επόμενες μέρες και παράλληλα με το κίνημα ενάντια στη δολοφονική απόπειρα στον Ρούντι Ντούσκε και το εκδοτικό συγκρότημα Σπρίνγκερ διοργανώνονται στη Γερμανία οι καθιερωμένες "Πασχαλιάτικες Πορείες Ειρήνης". Η πορεία στο Μόναχο καταλήγει έξω από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση "με το σύνθημα "Λευτεριά στον Νίκο-Λευτεριά στην Ελλάδα", "Οχι στην Απέλαση στους Δήμιους της Ελληνικής Χούντας". Τελικά, την τελευταία στιγμή έκαναν δεκτή την αίτηση για χορήγηση πολιτικού ασύλου και αφέθηκε "ελεύθερος". Σε λίγες μέρες γιορτάζεται η Εργατική Πρωτομαγιά του 1968.

Η Ευρώπη σε αναβρασμό. Η Κίνα εκπέμπει τα τότε πειστικά μηνύματα της αντιγραφειοκρατικής «διαρκούς επανάστασης» ("Μεγάλη Πολιτιστική Επανάσταση").

Το Βιετνάμ δείχνει πως ένας μικρός λαός μπορεί να νικήσει μία πάνοπλη παγκόσμια αυτοκρατορία. Οι εργατικές και φοιτητικές κινητοποιήσεις στην Πολωνία, Τσεχοσλοβακία και Γιουγκοσλαβία δείχνουν ότι η «δικτατορία του προλεταριάτου» είναι δικτατορία και «επί του προλεταριάτου» και πλησιάζει στο τέλος της, συνεπώς το ζητούμενο είναι μία «Νέα Επαναστατική–Ουμανιστική Αριστερά».

Δεν έχει κλείσει χρόνος από την εκτέλεση-δολοφονία ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ που σημάδεψε τα όνειρα και τις ελπίδες μιας γενιάς, του Τσε Γκεβάρα, ο οποίος φωτίζει ακόμα και σήμερα, σαράντα χρόνια μετά, τους νέους και τους λαούς όλου του κόσμου στους αγώνες τους για δικαιοσύνη, ελευθερία, κοινωνική και εθνική απελευθέρωση.

Η καθιερωμένη συγκέντρωση των ρεφορμιστικών σοσιαλδημοκρατικών συνδικάτων (D.G.B.) γίνεται στη "Βασιλική Πλατεία", μπροστά από τα δύο νεοκλασικά κτίρια όπου στεγάζεται η λεγόμενη "Γλυπτοθήκη" του Μονάχου (ΚΛΕΠΤΟ-ΘΗΚΗ την ονόμαζαν οι Ελληνες, διότι στεγάζονται σχεδόν τα μισά γλυπτά από τις ανασκαφές της Αίγινας).

Το πνεύμα της «Νέας Αριστεράς» (S.D.S.) εμφανίστηκε στην πλατεία μαζικά με φωτογραφίες όλων των ηγετών του Επαναστατικού Σοσιαλιστικού Κινήματος, Μαρξ, Ενγκελς, Λένιν, Στάλιν, Μάο, Τρότσκι, Τσε Γκεβάρα, Χο-Τσι-Μινχ, Μπακούνιν και Ρόζα Λούξεμπουργκ. Και τους είχαν μάλιστα σε μία σειρά! Το πνεύμα ήταν επαναστατικό–ενωτικό. Δεν αφορίζουμε. Αναγνωρίζουμε τη συμβολή του καθενός που έλαβε μέρος στο μεγάλο κίνημα της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Μια ομάδα ελλήνων μαθητών-νέων-εργατών με την επωνυμία "Επαναστατική Σοσιαλιστική Νεολαία Ελλάδας - Σωτήρης Πέτρουλας" (με πλούσια αντιφασιστική δράση σε όλη την Επταετία στη νότια Γερμανία, είχαν αποχωρήσει από τη Νεολαία Λαμπράκη) εμφανίζεται αποφασισμένη να μετατρέψει την καθιερωμένη συγκέντρωση των Συνδικάτων σε διαδήλωση κατά της φασιστικής δικτατορίας στην Ελλάδα, δηλαδή σε διαδήλωση αλληλεγγύης με τον ελληνικό λαό. Παρόντες ήτανε για πρώτη φορά επίσης και η Μ.-Λ. Ομάδα "Α.Μ.Ε.Ε.- Αγωνιστικό Μέτωπο Ελλήνων του Εξωτερικού", που είχε δυναμική δράση στην Ευρώπη, όπως και μαχητικά στελέχη της "Σοσιαλιστικής Δημοκρατικής Ενωσης-Γερμανίας" (Σοσιαλιστές, με τον Κάρολο Παπούλια, που αργότερα μέσα στη δικτατορία ένα μέρος της ριζοσπαστικοποιήθηκε και πέρασε στο "Ε.Κ.Κ.Ε.") και του «ΑΚΕ» που είχε συστηματική παρουσία στη Βάδη- Βυτεμβέργη-Βαυαρία και στο Παρίσι (Αντιφασιστικό Κίνημα Ελλάδας -με καταβολές στους «Φίλους Νέων Χωρών»- Ψυρούκη).

Μόλις εκφωνήθηκε και ο τελευταίος λόγος της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, οι Ελληνες αρπάζουν τα πλακάτ με τις φωτογραφίες του Τσε, Μάο, Μαρξ και Χο-Τσι-Μινχ και φωνάζουν «πορεία - πορεία αλληλεγγύης για την Ελλάδα».

Σχεδόν δέκα χιλιάδες άτομα δεν πάνε στα σπίτια τους, όπως περίμεναν οι ηγέτες των συνδικάτων, αλλά μπαίνουν στην πορεία. Τα συνθήματα που κυριαρχούσαν ήταν:

Ελευθερία για την Ελλάδα, Εξω οι Αμερικάνοι και το ΝΑΤΟ από την Ελλάδα, Θάνατος στο Φασισμό, Λαοί όλου του Κόσμου Ενωθείτε -Ζήτω-Ζήτω η Διεθνής Αλληλεγγύη, Ο καπιταλισμός οδηγεί στον πόλεμο - ο καπιταλισμός πρέπει να καταργηθεί, Λεύτερη Ελλάδα-Κόκκινη Ελλάδα. Τα μεγάφωνα της αστυνομίας ανακοίνωναν πως η πορεία ήταν παράνομη και έπρεπε να διαλυθεί. Σύμφωνα με το γερμανικό νόμο, οι υπαίθριες συγκεντρώσεις-διαδηλώσεις πρέπει να δηλώνονται με έναν «κατά το νόμο υπεύθυνο», εκτός, λέει ο ίδιος ο νόμος, εάν η διαδήλωση έχει συγκροτηθεί "αυθορμήτως". Οι διαδηλωτές συνεπώς απαντούσαν με το σύνθημα "είμαστε αυθόρμητοι".

Λόγω της ημέρας, του γενικότερου εξεγερτικού κλίματος του Μάη και του όγκου της διαδήλωσης, η αστυνομία απέφυγε να διαλύσει την "παράνομη" πορεία. Η οποία αφού πέρασε από τους κεντρικότερους δρόμους του Μονάχου αυτοδιαλύθηκε. Ο στόχος είχε επιτευχθεί. Το θέμα Δικτατορία στην Ελλάδα παρέμενε στο προσκήνιο για τη διεθνή κοινή γνώμη. Τα Μ.Μ.Ε. κατέγραψαν την αντιδικτατορική μαχητική διάθεση των ελλήνων μεταναστών.

Θα μου πει κανείς, «οι άλλοι» , ΕΔΑ-ΚΚΕ-ΠΑΜΕ-Ε.Κ.-ΠΑΚ πού ήταν;

Εκεί ήταν, τότε ήταν "όλοι ενωμένοι" και "ισότιμοι", αλλά δεν είχαν να πουν πολλά πράγματα, απλά ακολουθούσαν. Τι να πουν μπροστά σε ένα τέτοιο κλίμα; «Εμπρός να "αποκαταστήσουμε" τη "Δημοκρατία" στην Ελλάδα"; Ποιος πίστευε σε τέτοιες κοτσάνες και ποιος θα θυσίαζε τη ζωή του για ένα τέτοιο πράγμα σαν και αυτό που έχουμε σήμερα;

Τις κρίσιμες στιγμές οι "ρομαντικοί" και οι "εξτρεμιστές" παίζουν πρωταρχικό ρόλο. Αργότερα γίνονται περιθώριο και κυβερνούν οι "ρεαλιστές", οι "δημοκράτες" και οι "καλοί κομμουνιστές". "Νομοτέλεια" που έχει να κάνει με τη "φύση" του ανθρώπου, όπως λένε ορισμένοι.

Αυτή ήταν η ιστορία μιας φωτογραφίας που στο αντίκρισμά της προκάλεσε μνήμες και δάκρυ ψυχής. Για αυτούς που συμμετείχαν και έφυγαν πρόωρα από τη ζωή.

Για εκείνους που απεικονίζονται μέσα στη φωτογραφία και σήμερα υποφέρουν υπό το καθεστώς ανίατων ασθενειών. Για κείνους που πρόδωσαν συνειδητά, αλλά και για αυτούς τους ωραίους ανθρώπους που επέζησαν -δεν έζησαν- μέχρι σήμερα, με χιλιάδες δυσκολίες και απογοητεύσεις, ψάχνοντας ακόμα "τις αιτίες που τους άφησαν μισούς"...

Πριν 40 χρόνια, την Πρωτομαγιά του 1968, σχεδόν όλες οι εργατικές συγκεντρώσεις στη Δυτική Ευρώπη μετατράπηκαν σε εκδηλώσεις Διεθνιστικής Αλληλεγγύης για τον ελληνικό λαό, σε διαδηλώσεις κατά της αμερικανονατοϊκής στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα.

Σε αυτό το κίνημα συνέβαλε και το δημοκρατικό αντιφασιστικό μεταναστευτικό κίνημα των ξεριζωμένων -"ξενιτεμένων"- από τον ελληνικό καπιταλισμό Ελλήνων (όχι βέβαια οι «ομογενείς», ούτε οι υπό το Πατριαρχείο ορθόδοξες ελληνικές κοινότητες και ενορίες). Ηταν το "μετόπισθεν" και "εμπροσθοφυλακή" του ελληνικού λαού. Ενα μεταναστευτικό κίνημα που δεν διεκδικούσε το δικαίωμα στην "ενσωμάτωση" στην ιμπεριαλιστική μητρόπολη, αλλά το δικαίωμα της επιστροφής στην πατρίδα. Γι' αυτό αγωνιζόντουσαν για να αλλάξουν οι κοινωνικές συνθήκες, πρώτα από όλα στη χώρα από όπου καταγόντουσαν, για να μπορέσουν μια μέρα να επιστρέψουν σε αυτήν. Δεν αρνήθηκαν ποτέ την κοινή μοίρα με το λαό τους.

* Με αυτό το ψευδώνυμο αυτό το κείμενο δημοσιεύτηκε στις 29/4 στο https://athens.indymedia.org/post/861008/. Εγιναν μερικές περικοπές, λόγω της έκτασής του, χωρίς να αλλαχτούν τα βασικά σημεία του. Σύμφωνα με το συγγραφέα, «αφορμή για την παρέμβαση αυτή έδωσε ένα αφιέρωμα στην ιστοσελίδα της κρατικής ραδιοφωνίας της Βαυαρίας για τον «Μάη του ΄68» και τις μεγάλες διαδηλώσεις και καταλήψεις στο Μόναχο. Από τις επτά φωτογραφίες που δημοσιεύουν, η πιο χαρακτηριστική για το πνεύμα της εποχής είναι αυτή με τους έλληνες αντιφασίστες στη μεγάλη πορεία της Πρωτομαγιάς, με τον περίεργα λανθασμένο υπότιτλο "Φοιτητές του Μονάχου σε διαδήλωση της εποχής". Μια απλή ματιά με τους μελαχρινούς εργάτες και τα νεαρά παιδιά που κρατούν τα πανό, τα οποία είναι γραμμένα στα ελληνικά, είναι απόδειξη για το λάθος. Η αναδημοσίευση δεν συνιστά απαραίτητα και συμφωνία με τις απόψεις που διατυπώνονται. 

Εμείς το αναδημοσιεύουμε από το αρχείο της παλιάς ιστοσελίδας του ΚΚΕ(μ-λ), δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία αρ. φύλλου 596 το 2008. 

https://antigeitonies.blogspot.gr/2018/05/68.html